سرمایه راه اندازی چیست؟

سرمایه راه اندازی چیست؟

اصطلاح سرمایه راه اندازی به پولی اطلاق می شود که توسط یک شرکت جدید به منظور تامین هزینه های اولیه آن جمع آوری می شود. کارآفرینانی که می خواهند سرمایه راه اندازی را افزایش دهند، باید یک طرح کسب و کار محکم ایجاد کنند یا یک نمونه اولیه بسازند تا ایده خود را بفروشند. سرمایه اولیه ممکن است توسط سرمایه گذاران خطرپذیر، سرمایه گذاران فرشته، بانک ها یا سایر موسسات مالی تامین شود و اغلب مبلغ زیادی پول است که تمام یا تمام هزینه های اولیه اصلی شرکت مانند موجودی، مجوزها، فضای اداری و توسعه محصول را پوشش می دهد.

سرمایه راه اندازی چگونه کار می کند

به شرکت های جوانی که تازه در مرحله توسعه هستند، استارت آپ می گویند . این شرکت ها توسط یک یا چند نفر تأسیس می شوند که عموماً می خواهند یک محصول یا خدمات را توسعه دهند و آن را به بازار عرضه کنند. جمع آوری پول یکی از اولین کارهایی است که یک استارتاپ باید انجام دهد. این تامین مالی همان چیزی است که بیشتر مردم از آن به عنوان سرمایه راه اندازی یاد می کنند.

سرمایه راه اندازی چیزی است که کارآفرینان برای پرداخت هر یک یا تمام هزینه های مورد نیاز در ایجاد یک کسب و کار جدید استفاده می کنند. این شامل پرداخت هزینه استخدام اولیه، دریافت فضای اداری، مجوزها، مجوزها، موجودی، تحقیقات و آزمایش بازار، تولید محصول ، بازاریابی ، یا هر هزینه عملیاتی دیگری است. در بسیاری از موارد، بیش از یک دور سرمایه گذاری در راه اندازی به منظور راه اندازی یک کسب و کار جدید مورد نیاز است.

اکثر سرمایه‌های راه‌اندازی توسط سرمایه‌گذاران حرفه‌ای مانند سرمایه‌گذاران خطرپذیر و/یا سرمایه‌گذاران فرشته در اختیار شرکت‌های جوان قرار می‌گیرد . از دیگر منابع سرمایه اولیه می توان به بانک ها و سایر موسسات مالی اشاره کرد. از آنجایی که سرمایه‌گذاری در شرکت‌های جوان با ریسک بالایی همراه است، این سرمایه‌گذاران اغلب در ازای پول خود به یک طرح کسب‌وکار قوی نیاز دارند. آنها معمولاً برای سرمایه گذاری خود سهامی در شرکت دریافت می کنند.

سرمایه راه اندازی اغلب به طور مکرر در دورهای مختلف تامین مالی به دنبال توسعه کسب و کار و ارائه به بازار است.

انواع سرمایه راه اندازی

بانک ها سرمایه راه اندازی را در قالب وام های تجاری ارائه می کنند – روشی سنتی برای تامین مالی یک کسب و کار جدید. بزرگترین اشکال آن این است که کارآفرین ملزم به پرداخت بدهی به اضافه بهره در زمانی است که سرمایه گذاری ممکن است هنوز سودآور نباشد.

سرمایه گذاری خطرپذیر از یک سرمایه گذار یا گروهی از سرمایه گذاران یک جایگزین است. متقاضی موفق معمولاً در ازای تأمین مالی سهمی از شرکت را تحویل می دهد. توافق بین ارائه‌دهنده سرمایه خطرپذیر و کارآفرین تعدادی از سناریوهای احتمالی مانند IPO یا خرید توسط یک شرکت بزرگ‌تر را مشخص می‌کند و مشخص می‌کند که سرمایه‌گذاران چگونه از هر کدام سود می‌برند.

سرمایه گذاران فرشته سرمایه گذارانی هستند که به عنوان مشاور کسب و کار جدید رویکردی عملی دارند. آنها اغلب خودشان کارآفرینان موفقی هستند که از بخشی از سود خود برای مشارکت در شرکت های نوپا استفاده می کنند و به عنوان مربی برای تیم مدیریت آن خدمت می کنند.

سرمایه راه اندازی در مقابل سرمایه اولیه

اصطلاح سرمایه راه اندازی اغلب به جای سرمایه اولیه استفاده می شود . اگرچه ممکن است یکسان به نظر برسند، اما تفاوت های ظریفی بین این دو وجود دارد. همانطور که در بالا ذکر شد، سرمایه راه اندازی معمولا از سرمایه گذاران حرفه ای تامین می شود. از سوی دیگر، سرمایه اولیه اغلب از طریق تماس های نزدیک و شخصی بنیانگذار(های) استارت آپ مانند دوستان، اعضای خانواده و سایر آشنایان تامین می شود. به این ترتیب، سرمایه اولیه – یا پول اولیه ، همانطور که گاهی اوقات به آن گفته می شود – معمولاً مقدار کمی پول است. این تأمین مالی معمولاً کافی است تا به مؤسس یا مؤسسان اجازه ایجاد یک طرح تجاری یا نمونه اولیه را بدهد که باعث ایجاد علاقه سرمایه‌گذاران به سرمایه اولیه می‌شود.

مزایا و معایب سرمایه استارتاپی

سرمایه گذاران خطرپذیر موفقیت بسیاری از بزرگترین شرکت های اینترنتی امروزی را تضمین کرده اند . Google، Meta (سابق فیسبوک) و DropBox همگی با سرمایه گذاری مخاطره‌آمیز شروع به کار کردند و اکنون نام‌های شناخته شده‌ای هستند.  سرمایه‌گذاری خطرپذیر دیگر با نام‌های بزرگ‌تری خریداری شدند – مایکروسافت GitHub را خریداری کرد،  شرکت سیسکو AppDynamics را خریداری کرد، ۵ شرکت متا اینستاگرام و WhatsApp را خریداری کرد.

اما تامین سرمایه راه اندازی شرکت های جوان می تواند یک کسب و کار پرخطر باشد. حامیان امیدوارند که پیشنهادات به عملیات پرسود تبدیل شوند و برای حمایتشان به آنها پاداش زیادی بدهند. بسیاری این کار را نمی کنند و کل سهام سرمایه گذار خطرپذیر از بین می رود. طبق یک مطالعه در مدرسه بازرگانی هاروارد در سال ۲۰۱۱، حدود ۳۰ تا ۴۰ درصد از تمام استارت‌آپ‌های با پتانسیل بالا به انحلال ختم می‌شوند و شرکت‌های معدودی که دوام می‌آورند و در مقیاس بزرگ‌تر رشد می‌کنند ممکن است عمومی شوند یا ممکن است عملیات را به یک شرکت بزرگ‌تر بفروشند. اینها هر دو سناریوهای خروج برای سرمایه گذاران خطرپذیر هستند که انتظار می رود بازگشت سرمایه (ROI) سالمی داشته باشند.

این معمولا گزینه مناسبی نیست. به عنوان مثال، یک شرکت ممکن است پیشنهاد خریدی دریافت کند که کمتر از هزینه سرمایه گذاری خطرپذیر است یا سهام ممکن است در IPO خود سقوط کند و هرگز ارزش مورد انتظار خود را بازیابی نکند. در این موارد، سرمایه گذاران بازدهی ضعیفی برای پول خود دریافت می کنند.

برای یافتن بدنام ترین بازندگان سرمایه گذاری خطرپذیر، باید به رکود دات کام در اواخر قرن بیست و یکم بازگردید. نام‌ها فقط به‌عنوان خاطره باقی می‌مانند: TheGlobe.com، Pets.com، و eToys.com. قابل ذکر است، بسیاری از شرکت‌هایی که این سرمایه‌گذاری‌ها را پذیرفته بودند نیز زیر بار رفتند.