خلاصه ای از تفاوت شرکت خصوصی و سهامی عام
شرکت خصوصی شرکتی است که تحت مالکیت خصوصی است. شرکت های خصوصی ممکن است سهام منتشر کنند و سهامدار داشته باشند، اما سهام آنها در بورس عمومی معامله نمی شود و از طریق عرضه اولیه عمومی (IPO) منتشر نمی شود. در نتیجه، شرکت‌های خصوصی نیازی به رعایت الزامات سخت‌گیرانه کمیسیون بورس و اوراق بهادار برای تشکیل پرونده برای شرکت‌های دولتی ندارند. به طور کلی، سهام این مشاغل نقدشوندگی کمتری دارند و تعیین ارزش گذاری آنها دشوارتر است.
گاهی اوقات از شرکت های خصوصی به عنوان شرکت های خصوصی یاد می شود. چهار نوع اصلی از شرکت‌های خصوصی وجود دارد: شرکت‌های انحصاری، شرکت‌های با مسئولیت محدود (LLC)، شرکت‌های S (S-corps) و شرکت‌های C (C-corps) که همگی قوانین متفاوتی برای سهامداران، اعضا و مالیات دارند.
برای مثال همه شرکت ها در ایالات متحده به عنوان شرکت های خصوصی شروع به کار می کنند. شرکت‌های خصوصی از نظر اندازه و دامنه گسترده هستند و میلیون‌ها کسب‌وکار با مالکیت فردی در ایالات متحده و ده‌ها استارت‌آپ تک‌شاخ در سراسر جهان را در بر می‌گیرند. حتی شرکت های آمریکایی مانند Cargill، Koch Industries، Deloitte و PricewaterhouseCoopers با درآمد سالانه بیش از ۲۵ میلیارد دلار در زیر چتر شرکت خصوصی قرار می گیرند.
با این حال، گاهی باقی ماندن یک شرکت خصوصی می‌تواند جمع‌آوری پول را دشوارتر کند، به همین دلیل است که بسیاری از شرکت‌های خصوصی بزرگ در نهایت تصمیم می‌گیرند از طریق IPO عمومی شوند. در حالی که شرکت‌های خصوصی به وام‌های بانکی و انواع خاصی از منابع مالی دسترسی دارند، شرکت‌های دولتی اغلب می‌توانند سهام را بفروشند یا از طریق ارائه اوراق قرضه با سهولت بیشتری پول جمع کنند.
شرکت های انفرادی مالکیت شرکت را در اختیار یک نفر قرار می دهند. یک شرکت انفرادی شخص حقوقی خود نیست. دارایی ها، بدهی ها و تمام تعهدات مالی آن به طور کامل بر عهده مالک فردی است. در حالی که این امر به فرد کنترل کامل بر تصمیمات را می دهد، خطر را نیز افزایش می دهد و جمع آوری پول را دشوارتر می کند. شراکت نوع دیگری از ساختار مالکیت برای شرکت های خصوصی است. آنها جنبه مسئولیت نامحدود مالکیت انفرادی را به اشتراک می گذارند اما حداقل دو مالک را شامل می شوند.
شرکت های با مسئولیت محدود (LLC) اغلب صاحبان متعددی دارند که در مالکیت و مسئولیت مشترک هستند. این ساختار مالکیت برخی از مزایای مشارکت ها و شرکت ها، از جمله مالیات بر درآمد عبوری و مسئولیت محدود را بدون نیاز به ادغام ادغام می کند.
شرکت‌های S و شرکت‌های Cمشابه شرکت‌های عمومی با سهامداران هستند. با این حال، این نوع شرکت ها می توانند خصوصی باقی بمانند و نیازی به ارائه گزارش های مالی سه ماهه یا سالانه ندارند.
هزینه های بالای انجام IPO یکی از دلایل خصوصی ماندن بسیاری از شرکت های کوچکتر است. شرکت‌های دولتی نیز به افشای اطلاعات بیشتری نیاز دارند و باید صورت‌های مالی و سایر پرونده‌ها را طبق یک برنامه منظم به صورت عمومی منتشر کنند. این پرونده‌ها شامل گزارش‌های سالانه (۱۰-K)، گزارش‌های فصلی (۱۰-Q)، رویدادهای مهم (۸-K) و اظهارات پروکسی است که به طور معمول در بورس ایران این گزارشات به گزارشات ماهانه ، سه ماهه و سالانه تقسیم بندی می شوند که ارائه آنها به سازمان بورس و اوراق بهادار جزئی از بایدها برای فعالیت کدهای معاملات نماد می باشد و در غیر این صورت شرکت با اخطار ناظر رو به رو خواهد شد.
یکی دیگر از دلایل خصوصی ماندن شرکت ها حفظ مالکیت خانواده است. بسیاری از بزرگترین شرکت‌های خصوصی امروزه برای چندین نسل تحت مالکیت یک خانواده بوده‌اند، مانند صنایع Koch فوق‌الذکر، که از زمان تأسیس آن در سال ۱۹۴۰ در خانواده کوخ باقی مانده است. خصوصی ماندن به این معنی است که یک شرکت مجبور نیست به آن پاسخ دهد سهامداران عمومی و یا انتخاب اعضای مختلف برای هیئت مدیره. برخی از شرکت‌های خانوادگی به صورت عمومی درآمده‌اند، و بسیاری از آنها مالکیت و کنترل خانوادگی را از طریق ساختار سهام دو طبقه حفظ می‌کنند، به این معنی که سهام متعلق به خانواده می‌تواند حق رای بیشتری داشته باشد .
عمومی شدن گام نهایی برای شرکت های خصوصی است. IPO هزینه دارد و راه اندازی شرکت به زمان نیاز دارد. هزینه‌های مرتبط با عرضه عمومی شامل هزینه ثبت SEC، کارمزد بایگانی سازمان تنظیم مقررات صنعت مالی (FINRA)، هزینه فهرست‌بندی بورس اوراق بهادار و پول پرداخت شده به پذیره‌نویسان پیشنهاد است.
شرکت سهامی عام شرکتی است که موًسسین آن قسمتی از سرمایه ی شرکت را از طریق فروش سهام به مردم تاًمین می کنند.این نوع شرکت کامل ترین نوع شرکت سهامی است و مسلم است برای انجام امور مهم از قبیل استخراج معادن و تجارت با کشورهای خارج و تاسیس کارخانجات و ایجاد سدها و بانک ها تشکیل می شود که سرمایه ی فردی کفاف آن را نمی دهد.فکر تاسیس هر شرکت ابتدا از ناحیه ی اشخاصی ایجاد می شود که به جهاتی بستگی به این امر دارند:مانند این که امتیاز استخراج معادن و یا احداث خط آهن را به دست می آورند ، یا این که خبرگی یا مطالعات اقتصادی در امر بخصوصی دارند.
شرکت سهامی خاص شرکتی است که تمام سرمایه ی آن توسط موسسین تامین گردیده است ، مواد اصلاحی قانون تجارت با تشریفاتی کمتر و اموری ساده تر که طبعاً شرکا کمتری دارد ، یک نوع شرکت سهامی مقرر داشته که شرکت سهامی خاص نامیده می شود.
در شرکت سهامی عام،عبارت”شرکت سهامی عام” و در شرکت سهامی خاص،عبارت “شرکت سهامی خاص” حتماَ باید قبل یا بعد از نام شرکت بدون فاصله با آن،در کلیه اوراق،اطلاعیه ها و آگهی های شرکت،به طور روشن و خوانا نوشته شود.
در شرکت سهامی عام، قسمتی از سرمایه به وسیله موسسین شرکت و قسمتی دیگر از طریق فروش سهام به مردم تامین می گردد.اما در شرکت سهامی خاص ، تمام سرمایه منحصراَ به وسیله موسسین تامین می گردد.
برای تاًسیس شرکت های سهامی عام موًسسین باید حداقل بیست درصد سرمایه ی شرکت را خود تعهد کرده و لااقل سی و پنج درصد مبلغ تعهد شده را در حسابی به نام «شرکت در شرف تاسیس» نزد یکی از بانک ها تودیع نماید.
به این ترتیب شرکتی که مثلاً با پنج میلیون ریال تاًسیس می شود باید سیصد وپنجاه هزار ریال نقداً سپرده و سپس آگهی برای دعوت سایرین انتشار دهد.ممکن است قسمتی از تعهد موًسسین سرمایه ی غیر نقدی باشد در این صورت باید عین آن با مدارک مالکیت در همان بانکی که برای پرداخت مبلغ نقدی حساب باز شده است تودیع گردد.
سرمایه ی اولیه در شرکت های سهامی عام پنج میلیون ریال و در شرکت های سهامی خاص یک میلیون ریال است.
در شرکت های سهامی عام،نقل و انتقال سهام نمی تواند مشروط به موافقت مدیران شرکت یا مجامع عمومی صاحبان سهم بشود.
به موجب ماده ۳ لایحه قانون تجارت،تعداد شرکاء در شرکت سهامی خاص نباید از ۳ نفر کمتر باشد.در حالی که حداقل تعداد شرکا در شرکت سهامی عام ۵ نفر است.
برای ثبت شرکت سهامی خاص فقط تسلیم اظهارنامه ی منضم به اساسنامه ای که به امضا کلیه ی سهامداران رسیده باشد و ورقه ای مشعر بر تعهد کلیه ی سهام و گواهینامه ی بانکی حاکی از تاًدیه ی قسمت پرداخت شده ی آن که نباید کمتر از سی و پنج درصد تمام تعهد باشد ضمن ارائه ی صورتمجلس عمومی موسسین حاکی بر تعیین مدیران و بازرسان شرکت کافی است.
شرکت های سهامی خاص نمی توانند سهام خود را برای پذیره نویسی یا فروش در بورس اوراق بهادار یا توسط بانک ها عرضه کنند.
